Londyński neo-jazzowy kwintet który ewoluował z inspiracją muzyką kasetową w „wielokończynowy organizm dźwiękowy”. Pierwotnie założony przez Matta Cargilla jako projekt kolażu kasetowego oparty na eksperymentach noise’owych, Sly przekształcił się w pełnowymiarowy zespół koncertowy, usytuowany gdzieś pomiędzy free jazzem, noise’em, industrialem a kulturą rave.

Zespół nakłada na siebie elektronikę, instrumenty dęte i dzwięki perkusyjne w coś, co prasa opisuje jako „konwulsyjną celebrację hałasu, rytmu i oporu”. Ich muzyka jest improwizowana, tworząc wysokie crescenda i zniekształcone tekstury, które zapewniają, że żadne dwa występy nie są takie same.

Występy Sly budzą ciekawość ze względu na eksplozywną i wspólnotową naturę. Preferując ustawienie w kręgu, zespół zaciera granice między wykonawcami a publicznością, przekształcając pasywnych obserwatorów w aktywnych uczestników i redukując performance do tego, co krytycy nazywają szamańskim rytuałem. To podejście uczyniło ich królami „no audience underground”, wypalajaącymi własną ścieżkę przez kluby i festiwale w UK i poza nim.

Krytycy opisują ich brzmienie jako osiągnięcie „rodzaju transcendentnego, euforycznego stanu wyrwanego do istnienia poprzez zastosowanie niesamowitej mocy” (The Quietus).

Zespół dzielił scenę z takimi grupami jak Lightning Bolt, Wolf Eyes, Dälek i Swans, występując na festiwalach takich jak Supersonic (UK), Unsound (PL), Supernormal (UK), Milhões de Festa (PT), Incubate (NL) i Desertfest (UK). Ich dyskografia obejmuje „Gentle Persuaders” (2019), bardziej bezpośredni follow-up „Walk It Dry” z jego „coraz potężniejszymi kieszeniami dźwiękowymi”, pełen powściągliwości „Moon Is Doom Backwards”.