Micka Harrisa znamy z różnych solowych projektów, kolaboracji i pod różnymi pseudonimami, niezależnie od tego, czy robił bity w oryginalnych Napalm Death, Extreme Noise Terror, Godflesh czy miażdżące brutalnością techno jako Monrella, dziki drum & bass jako Quoit, zimne, piekielne pejzaże dźwiękowe jako Lull … Później oczywiście nadchodzi potężny Scorn oraz jego liczne kolaboracje z innymi luminarzami, chociażby z Johnem Zornem jako Painkiller. Nie powinno nas dziwić pojawienie się Harissa na legendarnej sesji Peel Sessions Johna Peela nie raz, ale dwa razy. Zamiast związać się z wybranym gatunkiem czy sceną, Mick Harris jest jednym z tych producentów, którzy kreują niepowtarzalny świat dźwięków, zbudowany z przeróżnych ścieżek, stylów i tempa, pozostając charakterystycznym jako twórca. Mimo, że jego działalność wpłynęła na wielu producentów takich jak Surgeon, Regis i innych, nadal pozostał nieprześcigniony w swojej pracy produkcyjno-performance’owej. Po kilku latach przerwy powrócił z nowym albumem pod szyldem Fret. Pracując w szybszym tempie niż w Scorn, projekt Fret pojawił się po raz pierwszy kilka lat temu w wytwórni Downwards, mocno zakorzeniony w mrocznym, industrialnym i technoidalnym świecie, a ostatnio w wytwórni Tresor (Kern mix Objekta), zachowując charakterystyczny, kolosalny ciężar basu i głębokość faktury.

Fani Harrisa będą zachwyceni faktem, że pomimo tempa 130 bpm, które pozwala mu z łatwością wtopić się w techno (DJ-e, uwaga!), Fret wciąż zdecydowanie unika wszelkich łatwych bitów, każdy track ląduje, potyka się, chwieje i biegnie z bitami w pięknie złamanej asymetrii. Gdyby odwołać się do jego innych projektów, Fret jest zdecydowanie bliżej ducha Scorn, ale w wyższym tempie, niż Monrella. W 2017 roku Fret rozerwał festiwal Atonal Berlin i wciąż zyskuje na popularności. W obszarze audio-wizualnym, Mick Harris połączył siły ze Stormfieldem, z którym współpracuje przy projektach audiowizualnych od 2011 roku.