Żyjemy w czasach planetarnej zmiany. Wytrąciliśmy Ziemię ze stanu równowagi i jak wskazują wszystkie możliwe algorytmy i modele naukowe, nigdy jeszcze w historii Homo sapiens nie byliśmy tak blisko końca. Jeden z symptomów tego kryzysu, epidemie chorób odzwierzęcych: od AIDS, po ebolę i COVID-19, to tylko czubek (topniejącej) góry lodowej. W tej dramatycznej sytuacji, temat sztuki i jej powinności wydawać się może drugorzędny. Warto jednak zastanowić się jaką rolę sztuka odgrywała i mogłaby odgrywać w sojuszu ze ruchami aktywistycznymi, działającymi na rzecz walki z globalnym ociepleniem. Sztuka to dość niezdarny, nieprzewidywalny, ale i cenny sojusznik.

Wykład Sebastiana Cichockiego (głównego kuratora Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie) koncentruje się na artystycznych narzędziach, służących pracy wyobraźni i tworzących fundamenty nowej międzygatunkowej solidarności w czasie kryzysu klimatycznego. W dziełach sztuki i kompozycjach muzycznych powstałych od przełomu lat 60. i 70. XX wieku do dziś odbijają się kolejne etapy budzenia się masowej świadomości ekologicznej, zmian legislacyjnych, jak i prób formułowania propozycji na przyszłość. Fala sztuki i nagrań terenowych związanych z ochroną planety, wiąże się z powstaniem ruchów kontrkulturowych, pacyfistycznych, feministycznych i antyrasistowskich. Równolegle pojawiły się takie zjawiska artystyczne jak konceptualizm czy sztuka ziemi. Artystki i artyści na całym świecie wprowadzali „geologiczne” myślenie o sztuce, korzystali z nietrwałych, organicznych materiałów, rozważali tworzenie dzieł, które będą neutralne dla środowiska naturalnego. Dla wielu z nich „znaki na niebie na ziemi” są bardziej słyszalne niż widoczne. Podczas wykładu zostaną zaprezentowane fragmenty nagrań m. in. Jacka Goldsteina, Anji Kanngieser i Annei Lockwood.