Po dub-hopowych eksploracjach Synów – redukcja do minimum na bazie minorowego post hip-hopu; emocjonalne penetracje obszarów miejskich neuroz i wypaczeń, wycieczki w aglomeracyjne melancholie, dyskretne poszukiwania przyszłości. Po zasłużonym sukcesie Synów, Robert Piernikowski powraca do odsłony solowej, dialektyczne rozwijającej formułę wspomnianego duetu. To jej swoisty rewers / uzupełnienie: dubowe/ciężarowe inspiracje ustąpiły miejsca chłodnym, syntezatorowym pasażom, ze znaczącymi elementami zawieszenia w brzemiennej ciszy pomiędzy. Twórczość niezwykle osobista, bez zbędnego baroku, podana w sposób bezpośredni i oszczędny; poszukiwania personalnego i pokoleniowego, przyszłościowego azymutu w melancholiach miejskich ruin.