MIR to Daniel Buess na perkusji, Papiro na smyczkach i Michael Zaugg na syntezatorach. W tym zespole nie ma potrzeby poszerzenia składu o wokalistę, bo muzycy, poza bardziej konwencjonalnym rockowym instrumentarium, korzystają też z olbrzymiej ilości instrumentów elektronicznych. Koncerty grupy można nazwać muzycznymi erupcjami epatującymi siłą i fizycznością. Gdyby wciąż trwały lata 80. lub 90., MIR z pewnością znalazłby się gdzieś blisko awangardy w stylu japońskiego noise, nowojorskiego no wave, brytyjskiego wojowniczego easy listening w klimacie formacji Coil, arizońskiego szaleństwa w duchu Sun City Girls lub atonalnego niemieckiego brainfucku. Na scenie grupa kieruje wiązkę swojej muzyki w stronę każdego z słuchacza z osobna i hipnotyzuje go przy pomocy metalicznego dźwiękowego lassa aż do momentu, w którym zacznie wirować on w radosnej ekstazie lub… ucieknie najbliższym wyjściem ewakuacyjnym. Świeżość i oryginalność MIR ujawnia się przede wszystkim w ich nieintelektualnym podejściu do intelektualnie naładowanej muzyki. Wyczarowane przez nich mroczne pejzaże dźwiękowe przywołują wręcz filmowe wizje w duchu wczesnego Andrieja Tarkowskiego czy Głowy do wycierania Davida Lyncha. Czasem można też doświadczyć momentów, w których zespół spontanicznie zapędza się na terytorium punka. MIR to prawdopodobnie najbardziej zwarty, najbardziej pozytywny i najgłośniejszy zespół grający eksperymentalnego rocka od dłuższego czasu.
Muzycy MIR doświadczenie zdobywali w wielu innych formacjach. Daniel Buess był założycielem Ensemble Phoenix (uznanego ensemble’u uprawiającego muzykę współczesną). Grał też na perkusji w ostatnim składzie legendarnych pionierów noise 16-17. Natomiast Papiro i Zaugg zapracowali na swoją złą reputację będąc jednymi z najbardziej radykalnych twórców drone. W przeszłości współpracowali z takimi tuzami muzycznego eksperymentu jak John Duncan, Tim Hodgkinson, Zbigniew Karkowski, Mani Neumeier, Phill Niblock, Pere Ubu, Psychic TV, P-Train, Martin Rev, E.A.R./Sonic Boom, Damo Suzuki, Kasper Toeplitz, The Young Gods i Zu, by wymienić tylko tych najważniejszych.
